"ஏன்டாம்மா நீ இன்னைக்கு ஸ்கூலுக்கு போகலை ...?"
‛‛என்னைய எல்லோரும் வெட்டியான் வீட்டுப்பிள்ளைன்னு கேலி செய்றாங்க சார் அதுனால இனிமே நான் ஸ்கூலுக்கு போக மாட்டேன்'என்று சொல்லும் போதே அந்தச் சிறுமியின் கண்களில் கண்ணீர் கோர்த்து நிற்கிறது.

கோவை மயானத்தில் பணிபுரியும் சகோதரி வைரமணியின் வீட்டுக் குழந்தையின் வருத்தம்தான் இது.
பள்ளியில் படிக்கும் அந்தச் சிறுமியை சக மாணவர்கள் ‛வெட்டியான்' வீட்டுப்பிள்ளை என்று ஏளனமாக பேசுவதும் அழைப்பதும் அந்த பிஞ்சு மனதை அவ்வளவு காயத்தை உண்டாக்கியுள்ளது.
இப்படி அழைப்பது சக மாணவ குழந்தைகள் எனறால் கூட பராவாயில்லை ஆனால் பாடம் சொல்லித்தரும் ஆசிரியர் பெருமக்கள் பெரியவர்கள் பொதுமக்கள் என பலரும் கூட மயான தொழிலாளர்களை அப்படித்தான் அழைக்கின்றனர்.துணி வெளுப்பவர் சலவைத் தொழிலாளியாகிவிட்டடனர்,சலுானில் வேலை பார்ப்பவர்கள் முடி திருத்துபவர்களாகிவிட்டனர்,குப்பை கூட்டுபவர் துப்புரவுத் தொழிலாளியாகிவிட்டனர்,குடிகாரர்கள் கூட மதுப்பிரியர்களாகிவிட்டனர் இந்த நிலையில் மயான தொழிலாளர்கள் மட்டும் ஏன் இன்னும் வெட்டியானாகவே அழைக்கப்படுகின்றனர் என்பது வேதனையான கேள்விதான்.
இத்தனைக்கும் ரத்தமும் சதையுமாக வளர்த்த பெற்றவர் என்றால் கூட கொள்ளிவைத்துவிட்டு திரும்பிப் பார்க்காமல் போய்விடும் போது அந்தப் ‛பெற்றவர்' நல்லபடியாக சாம்பலாகும் வரையோ அல்லது அடக்கம் செய்யப்படும் வரையிலோ கடைசி வரை இருந்து பார்த்துக் கொள்பவர்கள் மயான தொழிலாளர்கள்தான்.
ஆனால் அந்த மயான தொழிலாளர்களை பாராபட்சம் இல்லாமல் இன்று வரை எல்லா மயானங்களிலும் அவமானப்பட்டுக் கொண்டுதான் இருக்கின்றனர்,பல லட்சம் செலவிட்டு இறுதிச் சடங்கு செய்பவர்கள் கூட கடைசியில் சில நுாறுகளுக்கு மயான தொழிலாளியிடம் பேரம் பேசுவதும், தரையில் விரித்துவைக்கும் துண்டில் பணத்தை அலட்சியமாக விட்டு எரிவதும், பெரியவர் சிறியவர் என்று வயது வித்தியாசமின்றி மரியாதை குறவைாக அழைப்பதும் தொன்று தொட்டு இன்றும் தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது.
இந்த அவமானங்களை எல்லாம் உடைத்தெறிந்து வெளியே வர உதவும் ஒரே கருவி கல்விதான் என்பதால் குழந்தைகளை பள்ளிக்கூடம் அனுப்பினால் அங்கும் அவர்களை அவமதித்தால் பாவம் அவர்கள் என்னதான் செய்வர்.
எங்களுக்கு என்று எந்த உருப்படியான அமைப்பும் இல்லை எங்கள் குரலை காது கொடுத்து கேட்கவும் யாருக்கும் நேரமில்லை காரணம் எங்கள் எண்ணிக்கை மிகக்குறைவு
மயான தொழிலாளர்களுக்கு மாத ஊதியம் அவர்கள் வீட்டு குழந்தைகளுக்கு இலவச கல்வி இருப்பிட வசதி என்று ஏதோதோ சொல்லிக் கொண்டே இருக்கின்றனர் ஆனால் எதுவும் நடக்கவில்லை
அது நடக்கும் போது நடக்கட்டும் அதுவரை நாங்கள் கேட்பதெல்லாம் சமூக மரியாதைதான் குறைந்தபட்சம் முகம் கொடுத்து பேசுங்கள் மயான தொழிலாளி என்று அழையுங்கள்
அது போதும்...
படம்,தகவல்: ஈர நெஞ்சம் மகேந்திரன்,கோவை.
-எல்.முருகராஜ்